Een sabbatical nemen wil niet meteen zeggen: op het strand liggen, cocktails met parapluutjes drinken en alle antwoorden op grote levensvragen uit de zee vissen. Het mag best actiever. Zo trok Maarten Klein Geltink graag de wandelschoenen aan om zich los te lopen van het veilige, bekende wereldje in Nederland.

‘Ik had gestudeerd, werkte bij BMW, prima baan, maar het begon te knagen.’ Wat precies? ‘Nou ja, we verkochten auto’s, maar een diepere zin van het bestaan kon ik in de showrooms niet vinden. Ik wilde iets doen waar ik trots op was.’ Die zoektocht naar zingeving werd mede ingegeven door het overlijden van zijn moeder. ‘Op zo’n moment denk je pas: wat wil ik echt in het leven? Nou, eerst eens een reis maken.’

Hij zegde zijn baan op en vertrok samen met zijn vriendin voor tien maanden naar het buitenland. Eerste halte: Nepal. ‘We hebben daar een lange hike door de Himalaya gemaakt, overal zie je bergen van achtduizend meter. En de mensen zijn zo aardig. Heel indrukwekkend.’ Klein probleempje: Klein Geltink werd in een asiel door een hond gebeten. ‘Het antiserum voor rabiës was gelukkig in Kathmandu verkrijgbaar. Maar ik moest in Singapore en Nieuw-Zeeland de kuur verder afmaken.’

In Nieuw-Zeeland werd natuurlijk ook een camper gehuurd. ‘We hebben zes weken rondgetoerd en veel gewandeld. In die natuur kwamen we echt los van de Hollandse routine. We konden de camper overal kwijt en zochten graag de verlaten plekjes, waar we vaak ook geen bereik op onze telefoon hadden. Een beetje het alleen op de wereld-gevoel. Het is een heerlijk idee dat niemand je kan vinden.’

Ook in Australië werd gewandeld, op Fiji werd gesnorkeld, voordat de reis in Zuid-Amerika werd voortgezet. ‘We waren ook wel toe aan meer cultuur, dat ontbreekt er in Oceanië toch een beetje aan.’

Na een kort bezoek aan Chili werd er weer lang gewandeld in Bolivia. ‘Ik kwam na een lange hike al vroeg in de ochtend aan op een bergtop van zesduizend meter. Het eerste wat ik hoorde was ‘goedemorgen’. Stonden er al twee Nederlanders boven.’ Lacht: ‘Alle romantiek weg.’

In Bolivia werd ook de Pampas bevaren. ‘Het zit daar vol met krokodillen en piranha’s, maar als je rivierdolfijnen ziet is het veilig om in het water te duiken, want zij jagen de gevaarlijke dieren weg. Maar: als je geen dolfijn meer ziet, moet je als de sodemieter weer aan boord komen. M’n vriendin durfde het aan, ik vond dat spelletje iets te riskant.’

Na een mountainbikerace vanaf Death Road (’60 km afdalen langs diepe ravijnen, gevoel dat je leeft’) en een zeilboottochtje van Colombia naar de San Blas-eilanden (‘schitterend’), werd de reis via Peru in Zuid-Afrika afgesloten.

‘Johan Cruijff heeft wel eens gezegd: ‘je gaat het pas zien als je het doorhebt.’ Zo kijk ik naar onze reis. Het gaf de ruimte om uit te zoomen, stil te staan bij alles wat je hebt en na te denken over wat je wil. Ik ben blij dat ik m’n baan heb opgezegd, dat maakte me vrij om over de toekomst te denken. Tijdens onze reis werd ik door m’n schoonvader benaderd om te helpen bij een start-up om remenergie van treinen te hergebruiken voor het opladen van elektrische bussen. Dat ben ik gaan doen, uitdagend en zinnig werk. Hoe comfortabel of veilig je leven ook is, het is goed om het af en toe weer spannend te maken. Nog belangrijker: soms moet je even stoppen om verder te komen.’